Ik heb vandaag een drukke dag gehad, en ben zo moe dat ik voor de televisie in slaap sukkel. Na een half uurtje word ik wakker. De hele avond strekt zich nog voor me uit. Wat ga ik doen met mijn kostbare tijd? Ik heb een waslijst aan klussen die deze week nog af moeten: een Engelse les voorbereiden, een column schrijven voor een website over cursussen, die belastingpapieren moeten nog weg, en o ja, er zit ook nog een wasje in de wasmachine. Maar ik heb geen zin.
Toch wil ik niet zitten niksen. Wij vrouwen steken altijd veel energie in het omzeilen van een schuldgevoel, dus ik pak mijn kleine lappenmandje dat ik altijd in de woonkamer heb staan. Welk klein dingetje kan ik even maken?
Ik bedenk me dat dit typisch is voor de eenentwintigste eeuw: we willen wel graag mooie dingen hebben, maar er weinig moeite voor hoeven te doen. Lekker gemakkelijk. Ik wil graag iets leuks maken, maar er niet maanden mee bezig zijn. Gewoon lekker ontspannen knutselen zonder al te veel rommel uit de kast hoeven te trekken.
 |
| Ondankbare Kaatje en haar speeltje |
Ik knip zes stukjes stof uit en naai ze met de hand aan elkaar. In de keukenla ligt nog een belletje van een oud vlooienbandje, en boven liggen nog een paar kousjes die hun partner in de was zijn kwijtgeraakt. Zo ontstaat binnen een klein uurtje een kleurrijk balletje dat rinkelt.
Kaatje ligt intussen te slapen en taalt er niet naar, hoe ik het balletje ook heen en weer laat stuiteren. Hoepel op met je balletje, hoor ik haar denken. Ondankbare kat. Hindert niet. Ik heb een uurtje gedaan alsof ik met iets nuttigs bezig was: in plaats van een schuldgevoel over onafgemaakt werk heb ik nu dat plezierige gevoel dat je krijgt wanneer je creatief bezig bent geweest. En ik hou mezelf vakkundig voor de gek: kijk eens! Ik heb weer een klusje af.
Ziezo. En nu heb ik een glaasje wijn verdiend.
